ماه هفتم: هفته بیست پنجم تا بیست هشتم

هفته 26 اتفاقی که نمیخواستم بیفته افتاد شب ساعت 11 اورژانسی به بیمارستان رفتم و بعد از ویزیت خواستن بستریم کنن و گفتن زایمانت شروع شده شاید تا صبح دنیا بیاد ولی ما دستگاه خالی برا بچه هات نداریم و من در برابر سنگدلی و بی توجهی کادرش فقط گریه میکردم و چون بابایی پیشم نبود اصلأ نمیدونستم بستری شم یا نه. که خاله جونی مثل مرد جای بابایی تصمیم گرفت و با رضایت خودم بستری نشدم و برگه رضایت نامه رو امضا کردم که هر اتفاقی بیافته خودمون مسئولیم.

روز بعدش پیش دکتر خودم رفتم و دکترم استراحت مطلق داد و به داروهام پرولوتن250 هفته ای یکبار. آمپول انوکساپارین سدیم روزی یکی برای جلوگیری از لخته شدن خون  و قرص ایزوکسوپرین روزی 3 اضافه کرد.
 

با وجود استراحت مطلق و استفاده ازداروها دردام و انقباضات همچنان ادامه داشت که دکترم گفت باید بستری شی و تحت نظر بمونی 48 ساعت بستری شدم و بالاخره دردام کم شد و با نظر دکتر مرخص شدم. ماه هفتم همچنان استراحت بودم و توکلم به خدا بود و فقط دعا میکردیم. خ سختی کشیدم و مامانم خیلی زحمت کشید چون روزی بیشتر از 3 بار نمیتونستم پاشم.

اخر ماه هفتم واجب شد سونو بدم و خداروشکر مشکلی نبود و شما فندقای مامان فقط یه کیلو شدین الهی مامان فداتون شه، و با ازمایش متوجه شدم حسابی خون مامانی رو استفاده کردین و مامانی حسابی کم خون شده از این ماه 4 تا قرص آهن باید بخورم.

اسماتون هم با کلی سختگیری های بابایی قطعی شد:  آقا رادین،  آقا رامتین و رها خانم